عید غدیر که می شد، خیلی ها عزا می گرفتند. لابد می پرسید چرا؟
به همین سادگی که چند تا از بچه ها با هم قرار می گذاشتند
به یکی بگویند سید. البته کار که به همین جا ختم نمی شد. ایستاده بودیم
بیرون چادر یک دفعه می دیدیم چند نفر دارند دنبال یکی از برادرها می دوند، هی می گویند «وایسا سیدعلی
کاریت نداریم.» و او مرتب قسم می خورد که «من سید علی نیستم
ولم کنید» تا بالاخره می گرفتندش و می پریدند به سر و کله اش و به بهانه بوسیدن آش
و لاشش می کردند و بعد هم هر چی داشت، از انگشتر، تسبیح، پول، مهر نماز تا چفیه و حتی گاهی
لباس، همه را می گرفتند و از تنش به بهانه متبرک بودن بیرون می آوردند.
جالب اینکه به قدری جدی می گفتند «سید» که خود شخص هم بعد که ولش
می کردند شک می کرد و می گفت: «راستی راستی نکند ما سید هستیم
و خودمان خبر نداریم؟» گاهی اوقات کسی هم پا پیش می گذاشت و ضمانتش
را می کرد: «قول می دهد وقتی آمد تو چادر، عیدی بچه ها یادش نرود؛ حتی اگر
یک سکه 20 ریالی باشد» و او می آمد سکه را می داد و غر می زد که
«عجب گیری افتادیم بابا ما به کی بگوییم که سید نیستیم.»
خدایا توفیق ترک گناه به ما عطا بفرما
با آن سیبیل چخماقی، خط ریش پت و پهن که تا گونه اش پایین آمده بود و چشم های میشی، زیر ابروان سیاه کمانی و لهجه غلیظ تهرانی اش می شد به راحتی او را از بقیه بچه ها تشخیص داد. تسبیح دانه درشت کهربایی رنگی داشت که دانه هایش را چرق چرق صدا می داد.
اوایل که سر از گردان مان درآورد همه ازش واهمه داشتند. هنوز چند سال از انقلاب نگذشته بود و ما داش مشدیهای قداره کش را به یاد داشتیم که چطور چند محله را به هم می زدند و نفس کش می طلبیدند و نفس داری پیدا نمی شد. اسمش «ولی» بود. عشق داشت که ما داش ولی صدایش بزنیم. خدایی اش لحظه ای از پا نمی شست. وقت و بی وقت چادر را جارو می زد، دور از چشم دیگران ظرف ها را می شست و صدای دیگران را در می آورد که نوبت ماست و شما چرا؟ یک تیربار خوش دست هم داشت که اسمش را گذاشته بود: بلبل داش ولی! اما تنها نقطه ضعفش که دادِ فرماندهان را در می آورد فقط و فقط پا مرغی نرفتنش بود. مانده بودیم که چرا از زیر این یکی کار در می رود. تو ورزش و دویدن و کوه پیمایی با تجهیزات از همه جلو می زد. مثل قرقی هوا را می شکافت و چون تندبادی می دوید. تو عملیات قبلی دست خالی با یک سر نیزه دخل ده، دوازده عراقی را درآورده بود و سالم و قبراق برگشته بود پیش ما.
تیربارش را هم پس از اینکه یک عراقی گردن کلفت را از قیافه انداخته و اوراق کرده بود از چنگش درآورده و اسمش را با سرنیزه روی قنداق تیربار کنده بود. با یک قلب که از وسطش تیر پرداری رد شده بود و خون چکه چکه که شده بود: داش ولی!
آخر سر فرمانده گردان طاقت نیاورد و آن روز صبح که بعد از دویدن قرار بود پا مرغی برویم و طبق معمول داش ولی شانه خالی می کرد، گفت:«برادر ولی، شما که ماشاءالله بزنم به تخته از نظر پا و کمر که کم ندارید و همه را تو سرعت عقب می گذارید. پس چرا پامرغی نمی روید؟» داش ولی اول طفره رفت اما وقتی فرمانده اصرار کرد، آبخور سبیل پت و پهنش را به دندان گرفت و جویده جویده گفت: «راسیاتش واسه ما افت داره جناب!»
فرمانده با تعجب گفت: «یعنی چی؟»
- آخه نوکر قلب باصفاتم، واسه ما افت نداره که پامرغی بریم؟بگو پاخروسی برو، تا کربلاش هم می رم!
زدیم زیر خنده. تازه شصت مان خبردار شد که ماجرا از چه قرار است. فرمانده خنده خنده گفت: «پس لطفا پاخروسی بروید!» داش ولی قبراق و خندان نشست و گفت: «صفاتو عشق است!» و تخته گاز همه را پشت سر گذاشت.
کتاب رفاقت به سبک تانک صفحه 27
بسم رب الشهدا
جنگ کجایی که دلم تنگ توست رقص جنون تشنه آهنگ توست
جنگ شهیدان تو را دیده ام روی سپیدان تو را دیده ام
من زشهیدان تو شرمنده ام گرچه زکف تیغ نبافکنده ام
مرگ الهی بپذیرد من را تنگ در آغوش بگیرد من را
غیر شهادت که مرا دم دهد خنده زنان خاطره شادم دهد
چنگ کجایی که دلم تنگ توست رقص جنون تشنه آهنگ توست
ای شرف و عزت ما باز گرد تا برهانی دل ما را زد رد
کاش که من هم به شهادت رسم کز قبل آن به سعادت رسم
عشق ،عشق است و تمنای وصال تو دراو
بار خدا یا چه کنم مست تو و آن شده ام....
بسم ربِّ الشُّهداء
با خون گلو وضوگرفتن عشق است ......
جان دادن و آبرو گرفتن عشق است...
درمیکده ی جنون عاشورایی ...
از دست خدا سبو گرفتن عشق است...
